7de reisverslag: NEPAL van 14 t/m 26 maart 2016

Hallo allemaal,
Inmiddels ben ik in Nepal gearriveerd, het laatste land wat ik tijdens deze vakantie bezoek.
Het is echt thuis komen, zowel in het gastgezin als in het Orthopedisch ziekenhuis.
Lees mijn belevenissen maar.

Maandag 14 maart 2016: Kathmandu:
Met de auto rijden we ' s ochtends in 1 uur van Thimpu naar Paro waar ik het vliegtuig neem naar Kathmandu. Het vliegtuig doet er minder dan 1 uur over. In Kathmandu met een taxi naar mijn gastgezin gegaan.
Maar die taxichauffeur was nieuw en kende de weg niet. En toen we even moesten zoeken dreigde hij me ergens daar in de buurt te droppen als ik niet meer zou betalen. Ik heb hem toen gewezen op zijn tekortkoming aangezien hij als taxichauffeur de weg dient te kennen, en toen bond hij in. Oma zat op de stoep voor het huis en herkende mij meteen en Rupa ( de gastvrouw) vond het geweldig om me weer te zien. Momenteel zitten we met 4 vrijwilligers in dit huis waarvan 3 Nederlanders en een meisje uit Korea: leuke mensen. Ik kreeg een van de mooiste kamers van het huis met een eigen balkon en een badkamer. Alleen regende het ' s middags wat ik minder prettig vond. Elke dag valt nog steeds een aantal uur de stroom uit. Gelukkig is er in dit huis een nood aggregaat waardoor we niet meteen in het donker zitten ( dit was 5 jaar geleden wel het geval,)

Dinsdag 15 maart: Kathmandu
Mijn eerste werkdag was een succes. Uiteraard liep ik weer naar het ziekenhuis in 1 uur. De weg was wat modderig a.g.v. de regen gisteren. Ook de collega' s reageerden heel enthousiast op mijn komst. En mijn eerste patiënt was notabene Ockie, die ik alleen van horen zeggen kende. Zij is een Nederlandse vrouw van 78 jaar oud en 1 van de oprichtster van het ziekenhuis. Zij komt nog steeds elk jaar een paar maanden werken in het ziekenhuis en geeft lezingen in Zwitserland waarvan de opbrengst ook gaat naar het ziekenhuis. Een heel bijzonder mens die nu last heeft van haar knie. Zij was blij met mij en ik met haar. En na het werk word ik uitgenodigd door een collega, die elders werkt, voor een kop thee en yogurt. Leuk om zo weer andere mensen te ontmoeten.

Woensdag 16 maart Kathmandu:
Weer gelopen naar het ziekenhuis op deze mooie zonnige dag en een temperatuur van 24 graden. Ik ben er al om 9.30 uur maar mijn collega' s pas om 10.00 uur. Ze klagen dat ze zoveel patiënten moeten behandelen , maar ik denk dat, als ze wat vroeger zouden beginnen en later zouden eindigen ( de meesten stoppen al om 15.30 uur) en efficiënter zouden werken, dat wel mee valt. Ockie was tevreden over het behandel resultaat van gisteren want ze had ' s nachts geen knie pijn gehad en de knie mobiliteit was ook verbeterd. 1 uur later kwam ze weer terug met het hoofd van de afdeling die nekklachten had, die ik ook moest behandelen. Zo krijg ik wel bekendheid in het ziekenhuis. Ik zie elke dag nog wel een aantal patiënten die nog steeds de naweeën ondervinden van de aardbeving van 25 april 2015, b.v. met bewegingsbeperking a.g.v. fracturen die ze toen opgelopen hebben en toen niet goed behandeld zijn. Tijdens de aardbeving is ook de waterleiding bij het ziekenhuis lek geraakt waardoor er bacteriën in het water terecht zijn gekomen. Reparatie van de waterleiding kost 90000 euro, en dat geld hebben ze niet. Nu komen er elke dag twee tanks met schoon water, waarmee ze zich moeten behelpen. Ook de bouw en de wegwerkzaamheden zijn door de aardbeving gestagneerd. Dit zie ik ook onderweg als ik naar het ziekenhuis loop, ze zijn nog net zover als 1 jaar geleden.

Donderdag 17 maart: Kathmandu.
Vandaag heb ik me zelfs verslapen en werd pas wakker toen ze op mijn deur klopte voor het ontbijt. Op het ziekenhuis heb ik me vandaag m.n. gericht op de patiënten die in hun eentje aan het oefenen waren. Ze doen vaak de verkeerde oefeningen omdat er geen controle op is. Jammer van hun verspilde energie. Ook een collega behandelt, op voorschrift van de arts, de 2 opgezette enkels van een vrouw met U.G. terwijl er sprake is van slechte veneuze en lymfatische afvoer wat behandelt moet worden met oedeemtherapie. Hij wist niet beter.
In het gastgezin wonen momenteel heel boeiende en totaal verschillende jongelui. We hebben met elkaar heel interessante en diepgravende gesprekken. Heel mooi om mee te maken.

Vrijdag 18 maart: Kathmandu:
Na het werk ga ik en de mannelijke collega' s van het ziekenhuis naar het zwembad om de verjaardag van Alok en Manish te vieren. Eerst zwemmen in het ijskoude buitenbad en daarna buiten gebak eten en gebraden kip, rijst, noedels en stukjes vis. En dat alles samen met liter flessen bier. Het was erg gezellig. Ramesh heeft me daarna met de motor weer thuis gebracht.

Zaterdag 19 maart: Kathmandu
Zaterdag is de enigste vrije dag van de week. Het is mooi weer en ik besluit lopend naar Pachupatinath te gaan en daarna naar Thamel. Helaas kom ik nu niet gratis binnen omdat er vandaag controle staat bij mijn vorig jaar gevonden illegale route naar de crematie plek van Pachupatinath, en ik heb geen zin om 10000 rupies entree te betalen. Vervolgens loop ik door naar Durban Square in Thamel. Hier worden nog veel oude gebouwen, die op 25 april 2015, getroffen waren door de aardbeving gestut. Het toont een triest aanblik. Wat is er gedaan met de 25 miljoen euro die de Nederlanders gedoneerd hebben?? Hier wordt gezegd dat het voor een groot deel in de zakken van de overheid is verdwenen. . Op straat bevinden zich veel politie agenten i.v.m. een demonstratie ( ik weet niet waarvoor er wordt gedemonstreerd). En overal wordt kleurpoeder verkocht omdat het over 2 dagen Holi feest is.

Zondag 20 maart: Kathmandu
Vandaag, zondag, is een gewone werkdag, dus ik ga naar het ziekenhuis lopen en werken. Onderweg, in Pepsi Cola, zie ik een nieuwe fysiotherapie praktijk. Ik ben zo vrij om daar eventjes binnen te stappen. De fysiotherapeut en eigenaar vindt het fantastisch om een Nederlandse fysiotherapeut te ontvangen. Hij wil dat ik vaker kom.
Op de fysio. afdeling in het ziekenhuis is het extra druk omdat 1 collega vrij is. Ik ontmoet ook een sociaal werker, die me uitnodigt om eens te komen kijken bij zijn " foundation " die arme mensen van eten voorziet. Heel verrassend behandel ik een Nepalees die gebrekkig Nederlands spreekt. Hij studeert in Engeland en zijn broer heeft een bedrijf in Nederland en België en van hem heeft hij Nederlands geleerd. Na afloop van de behandeling, waarbij we zoveel mogelijk Nederlands spraken, zegt hij " het lijkt wel of ik weer in Nederland ben" en dat gevoel had ik ook. Met Alok ( collega) heb ik een lang gesprek over de mistoestanden in het zkh. Zo heeft elke arts ( en fysiotherapeut,) wel nevenwerkzaamheden buiten het ziekenhuis waar hij meer verdiend dan in het zkh. Zijn salaris is per maand slechts 25000 rupies = 207 euro. De patiënt betaalt slechts 200 rupies = € 2 per behandeling. Hij moet het uit eigen zak betalen want de meesten hebben geen verzekering ( m.u.v. mensen die bij de overheid werken en de rijken).
Elke dag is er " powercut" ( stroomonderbreking), soms 16 van de 24 uur. Hoe is het mogelijk in een land met zoveel bergen en watervallen ?!

Maandag 21 maart: Kathmandu.
Vandaag weer 27 graden, heerlijk om in je t- shirt naar het ziekenhuis te lopen van 8.45- 9.45 uur. Twee collega' s zijn afwezig, en daarom is het flink aanpoten. Ockie komt ook weer voor behandeling als ook de Nepalees die Nederlands spreekt.
Mijn collega vraagt me om de knie te onderzoeken van de vrouw van een hoge politie agent. Ze hebben veel vertrouwen in me. Patiënten vragen ook regelmatig naar mijn leeftijd ( ze zien waarschijnlijk dat ik de jongste niet meer ben). Dan laat ik hun raden en dan hoor ik vaak 50-55 jaar. Dat is dan een mooi compliment voor mij vind ik en dan lieg ik maar dat ik 55 jaar ben.
Om 16.00 uur heb ik met Lakpa, de gids van mijn Langtrang trekking, afgesproken bij de ingang van het ziekenhuis. Terwijl ik sta te wachten nodigt een patiënt mij uit voor een kop thee : heel gezellig. Met Lakpa heb ik de trekking doorgesproken die ik zal gaan doen van 16 T/m 23 april.
Terwijl ik naar huis loop stopt een andere patiënt van mij, die mij een lift aanbiedt met zijn motor, erg attent van hem, maar ik loop toch liever. Terwijl ik terugloop word ik veel herkend en begroet: heel bijzonder om dit te ervaren m.n. omdat in Nederland men nauwelijks oog voor elkaar heeft. Ook werd ik al met een water zakje bekogeld door een paar jongens, die het Holi feest van morgen al in hun kop hebben.

Dinsdag 22 maart: Kathmandu.
Vandaag is het HOLI festival = het kleur festival. Het is van oorsprong een Hindoe religieus feest, waarbij de lente/ zomer wordt ingeluid. Mensen smeren elkaar in met kleurpoeder en gooien elkaar nat met het water in plastic zakjes , water pistolen en zelfs emmers gevuld met water. Het zijn vooral kinderen en tieners die er een ware happening van maken. Ik heb dit vorig jaar ook al meegemaakt, dus ik wist wat me te wachten stond. Ik had speciaal hiervoor oude kleren aangedaan en mijn sportbril opgezet omdat ze m.n. je gezicht, haren, armen en kleren insmeren met die kleupoeder, wat je er niet of nauwelijks meer uit kunt krijgen. Gelukkig scheen de zon en was het 28 graden waardoor het niet zo erg was als je nat werd gegooid. Maar sommigen gooien heel hard met die waterzakjes en dat is alles behalve prettig m.n. op je hoofd of op je rug. Soms gooien ze zelfs emmers water vanaf het balkon of dakterras naar beneden en lijkt het alsof je onder een douche staat. Maar alles bij elkaar was het weer heel gezellig om het te vieren samen met andere vrijwilligers zowel in Pepsi Cola als in Thamel.

Woensdag 23 maart: Kathmandu:
Vandaag is het wat rustiger op de fysiotherapie afdeling van het ziekenhuis. Dit komt omdat het zuiden en Oosten van Nepal vandaag het Holi festival vieren. Maar doordat er minder fysiotherapeuten aanwezig waren, waren we toch wel een beetje druk. Het salaris van een fysio. hier is wel een stuk lager dan in Nederland, want ze verdienen gemiddeld 250 - 300 dollar per maand. Dat is niet veel, maar de kosten van het levensonderhoud zijn ook lager.

Donderdag 24 maart: Kathmandu
Na ruim 1,5 week in Nepal, zit ik al in een min of meer vast dagritme. Opstaan 7.30 uur, ontbijt om ca. 8.15 uur, Lopen naar het ziekenhuis van 8.45 - 9.45 uur, ik krijg steeds meer vaste patienten te behandelen tussen 10.00-16.00 uur. ' s Avonds rond 20.00 uur warm eten. Daarna napraten met de vrijwilligers en gastouders in huis en lezen. En rond 23.00 uur naar bed. Vandaag heb ik een lichte vorm van diarree. Ik heb geen idee hoe ik dit heb opgelopen. Misschien van de gebakken vis die een patiënt had meegebracht.

Vrijdag 25 maart: Kathmandu
Gelukkig is de diarree over, alleen is nog een wat opgezette buik zichtbaar. Vandaag ontmoet ik op het ziekenhuis een van oorsprong Japanse fysiotherapeut die in de dorpjes in de Kathmandu vallei nog steeds slachtoffers van de aardbeving per scooter bezoekt. Hij vertelt dat veel van deze patiënten rugklachten hebben. Een heel belangrijke taak is voor hem het geven van uitleg en instructies aan zowel de patiënt als aan de familie aangezien ze meestal denken dat rust hun beter zal maken. Maar het tegenovergestelde is vaak het geval.
In het ziekenhuis zelf is momenteel een aantal Orthopedisch chirurgen uit de U. S. A actief die gedurende enkele dagen voet- en enkel operaties uitvoeren, pro deo.
In het gasthuis zijn we momenteel met 7 vrijwilligers : een meisje uit New York, een uit Korea, 2 Belgen en 3 Nederlanders.
We eten altijd gezamenlijk met de familie aan een grote eettafel. Rupa, de gastmoeder, houdt van koken en is als een moeder voor de vrijwilligers. Het meisje uit New York is vandaag jarig en is 23 jaar geworden en daarom is er taart na het avondeten.

Zaterdag 26 maart: Kathmandu
Vandaag, op mijn enige vrije dag van de week, breng ik een bezoek aan de Stoepa van Boudha. Ik schrik ervan, want hij staat in de steigers en hij wordt volop gerestaureerd. Door de aardbeving is ook deze stoepa instabiel geworden en moet gerepareerd worden. Daarna loop ik door naar het Klooster van Copan, die boven op een heuvel ligt. Daar valt de schade gelukkig mee.
Ik wilde geld pinnen bij een ATM, maar hij slikte het geld weer in toen ik het geld niet snel genoeg pakte ( het geld kwam aan de onderzijde uit het apparaat , waar ik het niet verwachtte). Het is inmiddels ook al afgeschreven van mijn bank rekening. Morgen zal ik contact opnemen met de bank, hopelijk krijg ik dan mijn geld terug. Bij het gastgezin hebben we momo's gegeten. Het zijn envelopjes gemaakt van eenvoudig deeg van bloem en water en gevuld met vlees, groenten en daarna gestoomd. Voor het eerst heb ik zelfs momo' s gegeten die gevuld waren met chocolade, heel apart ! . En als nagerecht de bekende yogurt uit Bakhtapur geserveerd in een aardewerk schaal.

Dit waren weer mijn belevenissen van de eerste 2 weken in Nepal. Tot en met 15 april blijf ik in het gastgezin en werken in het Orthopedisch ziekenhuis en vervolgens ga ik nog een 8 daagse trekking maken in Langtang. Dus mijn vakantie schiet al op.
Ik wens jullie hele fijne paasdagen. Hier wordt geen Pasen gevierd aangezien er overwegend Hindoes wonen. En morgen, zondag, ga ik gewoon werken.
Ik vind het heel leuk om ook van jullie wat terug te horen.

Groetjes van Francine.